Του Σταύρου Αγαθού
Μέλος Τ.Ε Προοδευτικής Κ.Φ. Πανεπιστημίου Κύπρου
Μέλος Συμβουλίου Σχολής ΚΕΕΑ Πανεπιστημίου Κύπρου
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…»
Μπ. Μπρεχτ.
Αφού δεν δουλεύω σε κανέναν από τους 3 κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς (ΑΗΚ, CYTA, Λιμάνια), ας τους ιδιωτικοποιήσουν! Τι να πειράζει αν παραδοθούν στα χέρια ντόπιων και ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, που καθόλου δε θα νοιαστούν για τον κοινωνικό χαρακτήρα των οργανισμών αυτών; Ας τους ξεπουλήσουν. Δεν είναι ανάγκη να αντιδράσω. Έτσι και αλλιώς, έχω εμπιστοσύνη στις «δεσμεύσεις» της Κυβέρνησης.
Αφού δεν εργάζομαι σε καμιά από τις εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μέχρι σήμερα έβαλαν λουκέτο, ούτε σε αυτές που αναμένεται να κλείσουν, ας συνεχίσουν οι πολιτικές της Κυβέρνησης να ευνοούν μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις. Τι με νοιάζει αν επεκτάθηκε το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων; Δεν εργάζομαι σε καμιά από τις εκατοντάδες επιχειρήσεις που έκλεισαν λόγω αυτού. Τι κι αν περικόπτουν μισθούς; Τι κι αν αποκόπτεται ο 13ος μισθός, ή αν κουτσουρεύεται η ΑΤΑ; Τι κι αν περικόπτονται οι συντάξεις, ή αμφισβητείται κάθε εργατικό κεκτημένο; Ούτως ή άλλως δεν «απολάμβανα» κανένα από τα «προνόμια» αυτά. Γιατί να αντιδράσω λοιπόν; Ας έχω εμπιστοσύνη στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας της Τρόικας.
Γιατί να νοιαστώ για το κούρεμα των καταθέσεων ή για την έκθεση των Κυπριακών Τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα; Ας μου πάρουν το σπίτι επειδή δεν μπόρεσα να αποπληρώσω το φοιτητικό μου δάνειο. Δεν είναι ανάγκη να αντιδράσω, δεν είναι ανάγκη να τους εμποδίσω. Έχω εμπιστοσύνη και στις Τράπεζες.
Αφού δεν είμαι άνεργος. Τι με νοιάζει αν η ανεργία κτυπά κόκκινο σε όσες χώρες η Κυβέρνηση «ευχαριστεί» την Τρόικα για τις συνταγές της; Δεν είναι ανάγκη να αντιδράσω ούτε και για τους άνεργους. Εμπιστεύομαι την «ανοικοδόμηση του μέλλοντος» που μου προδιαγράφει με σιγουριά η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ.
Αφού δεν επηρεάζομαι από τη συγχώνευση σχολείων, γιατί να με νοιάζουν οι περικοπές από την παιδεία; Η φοιτητική χορηγία μου είναι άχρηστη, και δεν διακινούμε με λεωφορείο. Γιατί να ξεσηκωθώ για την αύξηση κομίστρων, ή για το ξήλωμα της Κρατικής Φοιτητικής Μέριμνας; Αφού το Τμήμα στο οποίο φοιτώ, δεν απειλείται με κλείσιμο και δεν είμαι φοιτητής σε κανένα από τα Δημόσια Πανεπιστήμια στα οποία καραδοκούν τα δίδακτρα, δεν είναι ανάγκη αντιδράσω. Ας εμπιστευτώ τη σιγή και τον καθησυχασμό της φοιτητικής παράταξης του ΔΗΣΥ (ΦΠΚ Πρωτοπορία).
Αν ήμουν εργάτης, αν ήμουν φοιτητής, άνεργος ή συνταξιούχος, τότε θα αντιστεκόμουν. Θα διεκδικούσα για το μέλλον μου. Θα αγωνιζόμουν για τα δικαιώματα του συναδέλφου μου, για το αύριο του συμφοιτητή μου που σταμάτησε τις σπουδές του. Θα αντιδρούσα για το γείτονά μου που πεινά. Τότε θα ήταν ανάγκη να ξεσηκωθώ. Τώρα, δεν ασχολούμαι με πολιτικά.
Μα όταν θα πεινάσω κι εγώ, δε θα έχει απομείνει κανένας για να αντιδράσει.
4 Δεκεμβρίου 2013